Πάλι τα χρώματα αυτού του δειλινού
πάλι εσένα θυμίζουνε καρδιά μου
και σαν κομμάτι ενός βαθύ ωκεανού
έχουνε γίνει τώρα πια τα δάκρυά μου
Κάθομαι μόνος μου στη θάλασσα μπροστά
στο ίδιο μέρος που πηγαίναμε οι δυο μας
έτσι στ’απέραντο το βλέμα μου κοιτά
πώς να πιστέψω τελικά στο χωρισμό μας

Δεν την αντέχω Θεέ μου άλλη τόση μοναξιά
Κι εσύ να βρίσκεσαι αλλού
στα θλιμένα δειλινά σου στην ατέλειωτη ερημιά σου
κι εγώ σε ζητώ
κι εσύ να βρίσκεσαι αλλού
πες μου τώρα τι να κάνω δεν αντέχω που σε χάνω
άλλο δεν μπορώ
κι εσύ να βρίσκεσαι αλλού
να μου λείπεις να πονάω να σε βρίζω να ξεσπάω
γιατί σ’ αγαπώ
κι εσύ να βρίσκεσαι αλλού
στην ψυχή μου όμως υπάρχεις σαν υπόσχεση πως θα’ρθεις
εγω σε κρατώ

Πάλι τα χρώματα αυτού του δειλινού
πάλι εσένα μου φέρνουν στο μυαλό μου
κι εγώ να ψάχνω μια γωνιά του ουρανού
για να μην κλάψω πάλι απ’το παράπονό μου
Κάθομαι μόνος μου στη θάλασσα μπροστά
στο ίδιο μέρος που πηγαίναμε οι δυο μας
έτσι στ’απέραντο το βλέμα μου κοιτά
πώς να πιστέψω τελικά στο χωρισμό μας