Τι να `χεις τάχατε κυρά του δειλινού;
Που κάθε βράδυ μόνη σου
ανοίγεις στο μπαλκόνι σου
ψιλή κουβέντα με τα αστέρια του ουρανού
Τι να `χεις τάχατε κυρά του δειλινού;

Ποιος καημός και ποιο μαράζι
σου βαραίνει την ψυχή
Και το πρόσωπό σου μοιάζει
ουρανός μες στην βροχή

Τι να `χεις τάχατε κυρά των αστεριών;
Και δάκρυ το μαράζι σου
αστράφτει στο περβάζι σου
σαν διαμαντόπετρα στην φλόγα των κεριών
Τι να `χεις τάχατε κυρά των αστεριών