Έδινες
ένα σκοπό σε κάθε βήμα μου
ήσουνα θάλασσα και κύμα μου
κι αγέρι καλοκαιρινό

Κι έγινες
Πικρό μαχαίρι που με χτύπησε
και νιο το πλοίο που το νίκησε
φουρτούνα σ’ ωκεανό

Τι μεγάλος καημός
η δική σου φυγή
Στην καρδιά κεραυνός
καταιγίδα στην γη

Τι μεγάλος καημός
με πονάει σαν πληγή
Και στερεύει διαρκώς
της ζωής μου η πηγή

Σίδερα
Πάνω στο στήθος μου κυλήσανε
αν φταίνε όσοι αγαπήσανε
Πες μου πως έφταιξα κι εγώ

Σήμερα
Αν ζω ή πεθαίνω ούτε νοιάζεσαι
και ούτε καν το υποψιάζεσαι
στο δάκρυ μου πως θα πνιγώ