Τα κίτρινα μολύβια των μαραγκών,
Τη νύχτα δεν κοιμούνται
Σαλτάρουν απ’ τον πάγκο στα βυζιά των γυναικών
Που προκαλούν απ’ τα παλιά εξώφυλλα των τοίχων.

Από την καύλα τρελαμένα
Ξεχνάνε την αρχή
Πως η βαρύτητα τα παίρνει όλα κάτω
Πέφτουν στο δάπεδο, σφαδάζουν στη σιωπή
Μες στο ξυλάλευρο αφήνονται στο κλάμα.

Κι όταν γυρίσει το κλειδί
Και μπει στο μαγαζί
Πρώτα ο ήλιος κι ο άνθρωπος κατόπι
Θα σκύψει ο δεύτερος μηχανικά
Για να μαζέψει απ’ το τσιμέντο τα μολύβια.
Λες και σηκώνει μια τυχαία
Πέτρα της αυλής
Να κυνηγήσει τα σκυλιά που αρχίσανε και σέρνουν.
Ανύποπτος για το αύριο
θλιμμένος για το χθες
ανίδεος για τα θαύματα που γίνονται τις νύχτες.