Ένα παιδί, μοναχοπαίδι, αγόρι
ξεμυάλισε της μάγισσας την κόρη
κι αφού τη γλέντησε, αγκάλιασε μιαν άλλη
κι η μάνα της κατάρα του ’δωσε μεγάλη.

"Ποτέ αγάπη εσύ να μη χαρείς,
καταραμένος να’σαι όσο ζεις."

Παντού η κατάρα αυτή τον κυνηγάει
και στη ζωή του όποια αγαπάει
την βρίσκει μ’άλλον και τον καίει η λαχτάρα,
της μάγισσας έχει αληθεύσει η κατάρα.

"Ποτέ αγάπη εσύ να μη χαρείς,
καταραμένος να’σαι όσο ζεις."

Η ζήλια πια τα μάτια του θολώνει,
την άπιστη αγάπη του σκοτώνει
και μεσ’τη φυλακή κλεισμένος συλλογιέται
της μάγισσας πως η κατάρα εκδικιέται.

"Ποτέ αγάπη εσύ να μη χαρείς,
καταραμένος να’σαι όσο ζεις."