Όλη η ζωή ένας καημός
και πώς να τον μετρήσω;
Είν’ η αγάπη ένας σταθμός
που άλλα τρένα πάνε μπρος
και άλλα πάνε πίσω.

Σαν ταξιδιάρικα πουλιά
οι άνθρωποι περνάνε
από αγκαλιά σε αγκαλιά,
φιλιά καινούργια και παλιά,
και πάντα αγαπάνε.

Όπου αγαπάει πάει ο καημός,
σ’ όποιον δεν πονάει
η νύχτα δεν περνάει.
Όπου αγαπάει πάει ο στεναγμός,
όποιος δεν πονάει –πάει
και δε γυρνάει.

Χωρίς αγάπη συννεφιά
και δειλινά θλιμμένα,
Χωρίς εσένα ερημιά,
και δεν μπορώ στιγμή καμιά
που να μην έχω εσένα.

Σαν τη φωτιά που καίγεται
κι οι στάχτες της σκορπίζουν,
έτσι οι αγάπες κι οι καημοί
τελειώνουνε κάποιο πρωί
και κάποιο βράδυ αρχίζουν.