Τώρα που ’φυγες, κυρά μου,
ξαναβρήκα τα μυαλά μου,
κι η καρδιά μου με ρωτά
γιατί τα ’κανε όλα αυτά.

Έτρεχα για να σε φτάσω,
έπινα για να ξεχάσω,
και γελούσαν οι γνωστοί
γιατί ξέρανε, γιατί:

Πως δε σου πάει
να σ’ αγαπάει
άνδρας καλός και σοβαρός.
Πως δε σου αξίζει
για να δακρύζει
ένα παιδί σαν κι εμένα δηλαδή.

Για ευαίσθητη σε πήρα
και πως είχες χαρακτήρα,
και σου έδωσα πολλά,
μα σκεφτόσουνα τρελά.

Μου ’δινες φιλιά και χάδια,
μέσα σου όμως ήσουν άδεια,
κι όταν φτάσαμε ως εδώ
σκέπτομαι και τραγουδώ:

Πως δε σου πάει
να σ’ αγαπάει
άνδρας καλός και σοβαρός.
Πως δε σου αξίζει
για να δακρύζει
ένα παιδί σαν κι εμένα δηλαδή.