Τρία πουλάκια κάθουνται στον Έλυμπο στη ράχη,
τό ’ να τηράει τα Γιάννινα, τ’ άλλο την Κατερίνα,
το τρίτο το καλύτερο μοιριολογάει και λέει:
Τι είν’ το κακό που πάθαμε οι μαύροι οι Λαζαίοι;
Μας χάλασε ο Βελή πασάς, μας έκαψε τα σπίτια,
μας πήρε τις γυναίκες μας, μας πήρε τα παιδιά μας,
στον Τούρναβο τις πάησε, πεσκέσι του βεζίρη.
Μπροστά παγαίνει η Τόλιαινα, κι οπίσω οι συννυφάδες,
κι οπίσω οπίσω η Κώσταινα με το παιδί στο χέρι,
σα μήλο, σαν τριαντάφυλλο, σαν νεραντζιά κομμένη.
Βγαίνουν κυράδες την τηρούν από τα παραθύρια.
Ποιες είν’ αυτές οπ’ όρχουνται στην Πόρτα, στο Σαράι;
Κυράδες τι λογιάζετε, κυράδες, τι τηράτε;
Εμείς είμεστε κλέφτισσες, γυναίκες των Λαζαίων.

Βελή πασάς αγνάντευε, στέκει και τις ρωτάει.
Γυναίκες, που ειν’ οι άντροι σας κι οι καπιταναραίοι;
Είναι ψηλά στον Έλυμπο, ψηλά στα κυπαρίσσια.
Πάρτε τες τρεις φλακώστε τες, βάλτε τες στο μπουντρούμι,
την Κώσταινα την όμορφη φέρτε την στο χαρέμι.
Άφες μ’ , αφέντη μ’ , άφες με, δυο λόγια να σου κρίνω,
να γράψω μια πικρή γραφή στον καπετάνιο Κώστα.
"Εσύ, Κώστα μ’ , στον Έλυμπο, ψηλά στα κυπαρίσσια,
κι η Κώσταινα στον Τούρναβο σε τούρκικο χαρέμι".