Ακρίτας όντες έλαμνεν,
σην παραποταμέαν.

Επέγνεν κι έρτον κι έλαμνεν,
την ώρα πέντ’ αυλάκια.

Επέγνεν κι έρτον κι έσπερνεν,
εννέα κότια σπόρον.

Έρθεν πουλίν κι εκόνεψεν,
ση ζυγονί την άκρα.

Σκούται και καλοκάθεται,
ση ζυγονί τη μέσεν.

Οπίσ’ πουλίν, οπίσ’ πουλίν,
μη τρως την βουκεντρέαν.

Και το πουλίν κελάηδεσεν,
σαν ανθρωπί’ λαλίαν.

Ακρίτα μου, ντο κάθεσαι,
ντο στέκεις και περμένεις;

Το ένοικο σ’ εχάλασαν,
και την καλή σ’ επαίραν.

Τ’ όλον καλλίον τ’ άλογο σ’ ,
στρώνε και καβαλκεύνε.

Και τ’ άλλα τα καθέτερα,
στέκνε και χλιμιντρίζνε.

Ακρίτας παραθύμωσεν,
Ακρίτας εθερέθεν.