Μη κλαις σιγοτραγούδα πρώτα,
μπροστά σ’ αυτή τη βαριά, κλειδωμένη πόρτα.
Έχει χορτάσει από δάκρυα το πλατύ της πεζούλι,
έχει πιει αγάπες, στιγμές και μεδούλι.
Μικρούλι, μη χτυπας, δε θα σου ανοίξει ποτέ πια κανείς,
τι κι αν μπορείς, πάντα είναι αργά και νωρίς
να τους πεις τα μυστικά σου και τα δικά σου·
πάρε πινέλα, χρώματα, ζωγράφισέ τα φτερά σου
και πέτα πάνω από κάμπους μέσα σε κήπο κρυφό
σα περιστέρι ραμμένο στο ρούχο σαν φυλαχτό,
φτιάξε στεφάνι στα μαλλιά κόκκινη ζίνια,
πίσω απ’ τη πόρτα όλου του κόσμου να ξορκίσεις την ασκήμια.
Φτάσε εκεί που δεν μπορείς ούτε στα όνειρά σου,
απ’ τον αέρα πιάσου, τάξε τα δάκρυά σου
να μη βαρύνουνε ποτέ το πέταγμά σου
και χίλια γέλια σου σκόρπα στο πέρασμά σου
να φτάσουν σ’ εκείνους που ταξιδεύουνε κοντά με σένα
κι εμένα μια άκρη ασημένια για στέμμα
να `χεις για ήλιο και φεγγάρι και παρέα.
Μη κλαις, πρώτη φορά και τελευταία.

Μη κλαις, αυτή η πόρτα δεν ανοίγει, αν τραγουδάς τα όνειρά σου.
Μη κλαις, πάντα ήμασταν λίγοι, άνοιξε τα φτερα σου.
Μη κλαις, πέτα σ’ απέραντους κάμπους σαν να `ναι η πρώτη φορά.
Μη κλαις, κι αν ανταμώσεις κάποιους, βάφτισέ τους ξανά..

Μη κλαις, μικρό μου, έχεις απάνω σου τους ήχους
και δες που έχεις τις λέξεις όλες και τους στίχους
για να φτιάξεις τραγούδι σαν μπερδεμένο γλωσσοδέτη
στους πολλούς κι εσύ μονάχη μείνε, σκέτη.
Εδώ τριγύρω, έτσι κι αλλιώς, πάντα ήμασταν λίγοι
κι η φωνή μας ξανεμίζεται, μα πίσω καταλήγει
πάλι σ’ έμας, γι’ αυτό μη κλαις, βαφτισέ μας ξανά,
καινούρια ονόματα, καινούρια λόγια απλά
δώσε· άπλωσ’ τα χέρια ένα γεφύρι από φτερά
πέρνα κι απέναντι, για λίγο πάτα στεριά.
Κι αν τελικά τη πόρτα ανοίξεις μ’ όσα λες,
μη δουν μονάχα στα μάτια σου πως κλαις.

Ειν’ η ζωή σαν πριγκιπέσσα σε παλιό παραμύθι
που σας το λένε οι ηλίθιοι κουκί και ρεβύθι.
Γίνανε μύθοι οι ευτελείς, μη σας πείθει κανείς,
είσαι παιδί, έχεις γεννηθεί τα πιο όμορφά να χαρείς
από νωρίς σ’ ανήκει ό,τι βρεις.
Γίνε τραγούδι πανέμορφο της γης.
Θα δεις ό,τι καλό μοιραστείς, καλό ταξίδι κάνει,
πάντα είναι δίπλα σου το δρόμο δε χάνει.
Ασ’ τους να βιάζονται τόσο, αυτοί δεν ξέρουνε πότε
ανατέλλει ο ήλιος και που πάει να χαθεί
ας τους να πνίγονται όλους σε πανάρχαιους ρόλους
και ο θεός τους για πάρτη τους έχει αγχωθεί,
γι’ αυτό εσύ σιγά σιγά
το πρώτο βήμα που θα κάνεις μπροστά κι αργά
είναι η αρχή για ένα ταξίδι σε κόσμο ολάνοιχτο,
κράτα το βλέμμα σου μπροστά κι ασάλευτο.
Κι όταν μυρίσεις γιασεμιά και μενεξέδες
θα `ναι τα νιάτα σου δρομάκι σε μπαξέδες
κι έτσι το δάκρυ σου το καταχωνιασμένο
θ’ ανήκει πια στο κόσμο αυτό τον κουρασμένο.