Εσύ ήσουν ο κόσμος, εσύ
και μ’ έκανες τον κόσμο να μισήσω,
ποτέ μου να μη φτάνω στην αρχή,
απ’ όλους και απ’ όλα να ’μαι πίσω.

Και γυρνώ στο πουθενά που δεν έχει τέρμα
κι έχω εσένα μοναχά σαν θεό στο ψέμα.
Κι αν γυρεύω ένοχοι για τον εαυτό μου,
όλο βρίσκω πως εσύ φταις για το χαμό μου.
Εσύ ήσουν ο κόσμος, εσύ.

Εσύ ήσουν ο κόσμος, εσύ
και μου ’γινες η νύχτα στη ζωή μου.
Κι αν θέλω να ξεχάσω μια στιγμή,
δε φεύγεις μέσ’ από τη θύμησή μου.

Και γυρνώ στο πουθενά που δεν έχει τέρμα
κι έχω εσένα μοναχά σαν θεό στο ψέμα.
Κι αν γυρεύω ένοχοι για τον εαυτό μου,
όλο βρίσκω πως εσύ φταις για το χαμό μου.
Εσύ ήσουν ο κόσμος, εσύ.