Μόνη μου επήρα
απόψε τους δρόμους,
μες στην βαθιά τη συννεφιά.
Μόνη, σιωπηλή, με σκυμμένους τους ώμους,
με τα βήματά μου συντροφιά.

Ξέχασα να πω στο φτωχό μου σκύλο
πως δε γυρίσω ξανά.
Μόνο ένα γράμμα στο Χριστό θα στείλω
πως να μη με ζητήσει πουθενά.

Μια βελανιδιά μες στον κάμπο βογκάει,
μες στη θολή τη συννεφιά.
Δέντρο δυνατό κι’ ο βοριάς το λυγάει,
έρημη φωλιά, χωρίς πουλί.