Μού `πε ένας φίλος μας εχτές
πώς να ξαναγυρίσεις θες
Και πως συχνά τα δειλινά
τ’ όνομά μου λες ξανά

Όμως φοβάσαι για να `ρθείς
Σαν άνδρας ν’ απολογηθείς
Γι’ αυτό που μού `κανες καιρό
Γιατί δεν ξέρεις πως εγώ
σε συγχωρώ

Σε θέλω σε θέλω
Αρρώστια μου κρυφή
Εσύ είσαι ο χαμός μου
και η καταστροφή
Σε θέλω στο λέω δυνατά
Σε θέλω κι ας πέθαινα μετά

Σ’ αγάπη παθολογική
πού να την βρω την λογική
Που κουράγιο να σου πω
φύγε και δε σ’ αγαπώ

Αναλαμβάνω κι όπου βγω
όλα τα λάθη σου εγώ
Γύρισε αμέσως αν το θες
Κι ούτε συγγνώμη μη μου λες
Όσο κι αν φταις