Κάθε φορά που για κάτι μετανιώνω ξανά
μένω εδώ και το ζω δεν κρύβομαι πουθενά
δικαιολογίες δεν ψάχνω πίσω στον χρόνο
κάνω κουράγιο και φιλιώνω με τον πόνο
Θα `θελα λίγο να με ξεχάσεις ατυχία
να ζήσω λίγο κι απ’ αυτό που λένε ησυχία
εκεί στου ονείρου μια απόμερη άκρη
έχω φυλάξει και χαρά κάτω απ’ το δάκρυ
Θα `θελα έστω μια φορά το κακό να φοβηθεί
να διαλέξει μοναχό του να χαθεί
να μη ζυγώσει κοντά κι όταν θα με κοιτάξει
να έχω πάνω μου κάτι που να το τρομάξει
έστω για μια φορά έστω για μια στιγμή
να στείλουν πόνο οι πνιγμένοι μου λυγμοί
να ξεσπάσω ζητάω για όσα έχω πάθει
απόψε Θεέ μου κάνε με να μοιάζω αγκάθι

Σε ζηλεύω αγκάθι κανείς δε σε ζυγώνει
Σε ζηλεύω αγκάθι κανείς δε σε πληγώνει
Σε ζηλεύω αγκάθι γιατί και να κοπείς
συνεχίζεις να ζεις

Ζηλεύω κάποιες στιγμές τη μοναξιά σου
ζηλεύω που όλοι μένουνε μακριά σου
ζηλεύω που ο ήλιος σε δείχνει χρυσαφένιο παντού
ζηλεύω από πάνω σου το χρώμα τ’ ουρανού
τον αέρα δε φοβάσαι που σε παίρνει αφού όπου πας
ακόμα θα `σαι αγκάθι, θα τρυπάς
Δε σε νοιάζει αν χαθείς λίγο πιο πέρα
δε σε νοιάζει αν είναι νύχτα ή αν είναι μέρα
κυλάει ο χρόνος αλλιώτικα για σένα
κι όσα αύριο δεις είναι από τώρα ξεγραμμένα
Έχεις ταλέντο αλήθεια να υπάρχεις
και χώρο δίπλα σου για όλα πάντα θα `χεις
σε ζηλεύω γιατί κανείς δε σε ζυγώνει
σε ζηλεύω γιατί κανείς δε σε πληγώνει
γιατί ο φόβος κι όσα σέρνει σ’ έχουν μάθει
σε ζηλεύω τόσο αγκάθι