Βαρέθηκα πια δε θα σε ξαναρωτήσω
δικαιολογίες φτηνές δε θα σ’ αφήσω
να μου δώσεις κι ούτε ευκαιρία να με πληγώσεις
Μπορεί να ήρθε η στιγμή να τα πληρώσεις
Αλήθεια λέω αποφάσισα να φύγω να χαθώ
κι ας πάω στο διάολο μπορεί να λυτρωθώ
μακριά από σένα κι όπου θέλει η ζωή μου ας με πάει
γιατί ούτε `κείνη ρε δε μ’ αγαπάει
Μα δε με νοιάζει για μένα απόψε έξω βρέχει
για την ψυχή μου που άλλο ψέμα δεν αντέχει
Κι όπως σε βρήκα έτσι σ’ αφήνω το ίδιο βλάκα
μ’ αυτή τη φορά δεν κάνω πλάκα
Όταν ξυπνήσεις θα σου λείπει πια το θύμα
χωρίς σκλάβο ο αφέντης πω πω κρίμα
Τι θ’ απογίνει πού θα ξεσπάσει τι θα βρίζει
τώρα στον κόσμο του μονάχος θα γυρίζει

Δε μου βγαίνει ούτε ένα δάκρυ
πάλι λίγο πριν χαθώ
Γι’ αυτό κράτα μια μου ανάσα
να την έχεις φυλαχτό

Κι έχεις ανάγκη αυτό το φυλαχτό από μένα
να σου θυμίζει όσα πήγανε χαμένα
να σου μυρίζει η μοναξιά όπου και να `σαι
ν’ ακούς λυγμούς στο μαξιλάρι όταν κοιμάσαι
να σε φυλάει απ’ τον κακό σου εαυτό
ναι, το πιο καλό είναι αυτό
να σε κάνει να λυπάσαι για όσα νόμιζες ωραία
να χορεύουνε οι τύψεις με τις σκέψεις σου παρέα
Μου φτάνει να θυμάσαι όσα είχες πει
το τελευταίο δώρο από μένα η ντροπή
και μια σταγόνα μες στα χέρια σου απ’ τη βροχή
μπορεί να `ναι κατάρα μπορεί και να `ναι ευχή
Εσύ θα διαλέξεις μονάχος σου θα κρίνεις
αν θα καταπιείς το δηλητήριο που φτύνεις
Κι αν σου ταιριάζει να θέλει αφέντη η εποχή
κάτσε και άκου τη βροχή

Θα σου κλείσω μες στα χέρια
μια σταγόνα απ’ τη βροχή
Φύλαξέ τη μπορεί να `ναι
μια κατάρα και μια ευχή