Αυτές οι μέρες οι παράξενες είναι, σου λέω, οι πιο θαυμάσιες μέρες
Δεν παίζει ρόλο αν το διάλεξες, είναι του χρόνου και της ζωής μας οι βέρες.
Αυτές οι μέρες οι παράξενες που τρομάζουν και σατανάδες και αγγέλους
γι’ αυτό σου λέω είναι θαυμάσιες, είναι μια ωραία ψευδαίσθηση του τέλους.
Είναι το άγχος μας και τ’ όνειρο μας, είναι κι η ανάγκη μας για σωτηρία.
είναι γιορτή, είναι εξουσία κι η προσδοκία για μεγάλη τιμωρία
είναι το μάταιο και η ευκαιρία, ένα κεράκι της μετάνοιας ακόμα
είναι χαρά και φασαρία, είναι το πιο όμορφο στα μάτια μας χρώμα
είναι το χρήμα, το τσάμπα κρίμα, είν’ το ρουσφέτι στους θεούς γι’ αθανασία
είναι μαγκιά, είναι κλανιά, είναι τέχνη, είναι και ευαισθησία
είναι ηδονή, είναι παγίδα σε μιας πουτάνας απάνω το στρώμα
είναι ένας έρωτας χιλιετηρίδα που μιλάει μονάχα με το σώμα
είναι και φόβος, είναι και αίμα, είναι μια σφαίρα που στο σύμπαν γυρνάει
είναι αλήθεια, είναι και ψέμα, είν’ το μηδέν που ποτέ δε γερνάει.
Αυτές οι μέρες οι παράξενες, είναι θαυμάσιες μέρες.
Αυτές οι μέρες οι παράξενες, ρε, σου λέω, είναι θαυμάσιες μέρες.

Αυτές οι μέρες οι παράξενες ήρθαν, σου λέω, ξανά πριν κάτι μέρες.
Πριν το μηδέν που φαντάστηκες, ήταν στο χρόνο σαν ακίνητες σφαίρες.
Χαραμισμένες στο τίποτα, ξεχασμένες στ’ αζήτητα και στα λαθραία.
Γίναν τραγούδι, τις μέτρησες απ’ το μηδέν ως και την τελευταία.
ούτε εσύ ούτε κανείς δε θα τις ξέρει μια λάθος κίνηση ή παγίδα
και μια αφαίρεση, θα `ναι η εξαίρεση, του μύθου η χαμένη σελίδα.
Αλλά εγώ θα τις χαρώ σ’ έναν ακίνητο χορό, μια θεμιτή παρασπονδία·
σα το παιχνίδι στο νερό και τον αξήγητο χρησμό, χωρίς προσπάθεια και δικαιολογία.
Στο πρώτο βήμα μόνο το πείσμα είναι στις μέρες μας η έκπληξη και η μαγεία
Και η πατέντα της αμαρτίας, το χρυσοπάλατο μ’ ανύπαρκτη ουσία
δε μου ταιριάζει, δε με τρομάζει και πιθαμή απ’ τη πορεία δε με βγάζει.
Αυτές τις μέρες, λοιπόν, άμα σ’ ακούω να τραγουδάς, γλυκοχαράζει.