Φοβάμαι, μήπως δειλιάσω ψυχή μου
και κρύψω την αλήθεια πιο κάτω απ’ τη φωνή μου
πιο χαμηλά κι απ’ την ανάσα που αφήνω εγώ χαλάλι
ζωγραφιστή στο προσκεφάλι.
Φοβάμαι, ρε, αλήθεια μονάχα μια στιγμή
που θα με στείλει ν’ αγκαλιάσω το σκοτάδι την ντροπή
φοβάμαι την στιγμή που θ’ αντέχω στα μάτια να τους δω
φοβάμαι που είμαι ακόμα ρε εδώ.
Φοβάμαι μήπως δειλιάσω ψυχή μου
και λυπηθώ να σου χαρίσω την ρημάδα τη ζωή μου
φοβάμαι μην ποζάρω για ένα πλάνο κοντινό
κι εκείνη τη φορά που το μικρόφωνο κλειστό θα βρω.
Φοβάμαι που έχω αρχίσει να ξυπνάω μετά τον ήλιο
φοβάμαι δε θυμάμαι τον πιο καλό μου φίλο
φοβάμαι χωρίς λόγο να φοβάμαι γιατί
η μοναξιά μου έχει γίνει ξένη κι αυτή.
Φοβάμαι μήπως μάθω με τα φώτα να ζω
φοβάμαι μήπως φτιάξω ένα τραγούδι χαζό
φοβάμαι το κασέ και την τιμή μου να βρω
και μ’ αρνηθώ, με σιχαθώ.
Μη σου κολλήσω φοβάμαι την κάννη στο κεφάλι
και προλάβεις και τραβήξεις την σκανδάλη
φοβάμαι φοβισμένο να σε δω
φοβάμαι μήπως και σε λυπηθώ.

Φοβάμαι αν είσαι ακόμα μαζί μου
μήπως δειλιάσω ψυχή μου

Φοβάμαι μήπως δειλιάσω ψυχή μου
και κρύψω την αλήθεια πιο κάτω απ’ τη φωνή μου
φοβάμαι αν είσαι ακόμα μαζί μου
μήπως δειλιάσω ψυχή μου.

Δε φοβάμαι όμως ρε όσο υπάρχει βινύλιο
δε φοβάμαι όταν βρέχει στο μεγάλο προσήλιο
δε φοβάμαι όταν πνίγει η ομίχλη τ’ αστέρια
θα ‘χει κι αύριο πολλά είναι τόση η μιζέρια.
Δε φοβάμαι το λάθος μου εγώ να πληρώσω
δε φοβάμαι το ξέρω, δεν μπορώ να γλιτώσω
δε φοβάμαι Σωτήρη θα την βρεις την αλήθεια
δε φοβάμαι το φόβο που είναι μόνο συνήθεια.
Δε φοβάμαι το χρήμα, αλλά αυτό με φοβάται
ούτε κι αν την ξεχάσω γιατί αυτή με θυμάται
δε φοβάμαι τα χέρια μου αντέχουν ακόμα
ζωγραφίζω στιγμές με το χρόνο για χρώμα.
Δε φοβάμαι τα ξίδια μόνο τ’ άλλα φοβάμαι
δε φοβάμαι τη νύχτα γιατί μέρα κοιμάμαι
δε φοβάμαι ψυχή μου να χαθεί το τομάρι
δε φοβάμαι ν’ αφήσω κάτι απ’ όσα έχω πάρει.
Δε φοβάμαι κανένα παρά μόνο εμένα
όταν τα `χω χαμένα και κολλάει η πένα
δε φοβάμαι να δώ αν είσαι ακόμα μαζί μου
ή πριν αρχίσω είχες δειλιάσει ψυχή μου.