Φοράς το χώμα ρίζα, γριά μαμή κακογεννήτρα
κάθε άκρη σου απ’ τις τόσες τρισκατάρατη φυτρα.
Έχεις μολύβι και ξύστρα, μια ανεπρόκοπη σίτα
που κοσκινίζει φήμες, τρίχες κατσαρές και dolce vita.
Άκου μιλιά πικρομιλιά,
λόγια μεγάλα λόγια παχιά.
Είσαι του ψέματος η ατέλεια, είσαι του πνεύματος ιέρεια,
μαραζώνεις ή φουντώνεις, πνεύμα ακάθαρτο και χέρια.
Νταλαβέρια για όσα βίδωσες στον ουρανό αστέρια
γλυκανάλατη και κούφια λεπτομέρεια.
Άλλη μια μερα, άλλο ενα ψέμα·
με λίγο κλάμα, καινούριο μισθοσυντήρητο θέμα.
Σε κάθε τάφο ανοιχτό ψάχνεις ιδέα σκουληκιασμένη,
ρίζα η γη που σε ταϊζει άλλο τόσο παχαίνει.
Γεννοβολάς, μας γέμισες παντού μούλους και μούλες
για τον κώλο της μαϊμούς οι πρώτες λεξούλες.
Πρώτη κρυάδα, και μυαλό σαν αμοιβάδα,
χλωρή σαν κλήμα, ζωηρή παραφυάδα·
βγάζεις φύλλα, νύχια, όπλα, καινούρια φτερά,
γρια πανούκλα ρίζα κακιά

Ρίζα κακιά μου ανοίγεις λάκκο κι ας το `ξερα
με μαντάτα βολικά κι ανυπόφορα,
τρέφεις τ’ ασήμαντα, μεγάλα και πρόχειρα
ρίζα, το στόμα μου ν’ ανοίξω τι το `θελα.

Ρίζα κακιά μου ανοίγεις λάκκο κι ας το `ξερα,
κεφάτο μαντάτο με πόζα, τράτο και ξόβεργα
να ελέγχεις μόνο τα "πάρε δώσε", "πέρα δώθε"·
κολλητηλίκια κάνεις με μιζέρια από τότε.
Πότε πότε, όμως, αν έχεις ακουστά, κάνουν οι λίγοι τη ζημιά·
σου ξεριζώνω γραμμή τα δόντια σου τα παστρικά,
για να μη ψάχνεις στα κρυφά με φήμες και κουτσομπολιά
να μας δαγκώσεις προκαταβολικά.

Άλλοτε πνίγεσαι μες στον αφρό του σάλιου σου,
εξάλλου δε βαστάς παραπανίσιο βάρος πάνω σου.
Ή παίρνεις κι άλλο μπόι κόντρα στα θύματά σου·
με σόι τέτοιο ισιώνεις και τα στραβογόνατά σου.
Τέτοιες πλάτες κάνεις, ξάπλες στη μιζέρια·
γλωσσοφαγιά και κολλεγιά μουτζουρωμένα τεφτέρια,
σοφοί ξερόλες με καρφιά κίτρινα, ροζ και γκρίζα,
την αλήθεια μου θα φτάσω σαν βροχή στη ριζα.