Eσύ, ελληναρά αρχαιολάγνε κι εσύ παρακρατικέ ακρίτα,
εσύ τεχνοκράτη πρώην επαναστάτη βομβιστή,
δειλέ εξουσιαστή.
Εσύ, ορθόδοξε μαρξιστή, νεοεθνικοκομμουνιστή
Εσύ φοβισμένε, εσύ
που με ψήνεις τόσα χρόνια να περάσουμε βέρα,
κάτσε και λιώσε εδώ πέρα.
Εγώ θα πάω να δω την πρεμιέρα
κι ας πεθάνω την επόμενη μέρα.

Χωρίς βεβαρημένο παρελθόν και φρόνημα εθνικόν
με το μέρος κι όχι το βάρος των νεκρών,
χωρίς σάπια ιδεολογία και κατάνυξη αγία,
χωρίς στεφάνι σ’ ανδριάντα και παρέλαση σε αργία.
Κρατάω τα μάτια ανοιχτά κι αν αυτό σε τρομάζει,
πες μου για αυτό τον κόσμο που όπως λες δεν αλλάζει.
Κάντο μου σήριαλ, διαφήμιση και ειδήσεις,
με το μεγάλο αδερφό σ’ ένα μπουρδέλο να με κλείσεις.
Να με ποτίσεις με ψέμα απ’ του σχολειού την έδρα,
να με χτυπήσεις στη σκηνή πισώπλατα με πέτρα.
Φοβισμένε πάρε το σταυρό σου και τράβα,
σ’ όσους φωνάζουν, τάξε κόλαση και λάβα.
Φοράω μαύρα, πενθώ τα παιδιά σου και σένα,
έφτιαξα τάφο αλλού απ’ τη ντροπή, άσε με μένα.
Χρωστάω μόνο τη συγγνώμη μου σ’ αυτούς που χαθήκαν
και σε ψυχές που πριν από λίγο γεννηθήκαν.
Καταλαγιάζω, μα πιο πολύ με τρομάζω,
με τη παράδοση σε βρωμικα νερά λιμνάζω.
Γι’ αυτό φωνάζω, είναι σαν θάνατος αργός
κι ο λαός είναι ηθικός αυτουργός.
Την ουρά σου μη τη βγάζεις κι εσύ απ’ έξω,
μ’ αυτό το δαίμονα έχω ζήσει καιρό πριν να διαλέξω
μια πανέμορφη τρέλα και ένα αύριο άλλο
με τα στοιχειά κι όλο το σύμπαν να τα βάλω.
Νερό να πιούμε από την ίδια την πηγή,
να ξαπλώσουμε, να συνεννοηθούμε με τη γη.
Ελεύθερα ν’ αφήσουμε όλα τα ζωα
και να δακρύσουμε μπροστά σε μάτια αθώα,
κι αν ο αλήτης σου φαίνεται πως έγινε μελό,
βάλ’ το όπως θες μες στο μυαλό σου το θόλο, είναι απλό.
Λέω να μη χάσω τη μόνη με ουσία μέρα,
από νωρίς θα πάω να δω την πρεμιέρα.

Εγώ θα πάω να δω την πρεμιέρα
κι εσύ κάτσε και λιώσε εδώ πέρα.
Εγώ θα πάω να δω την πρεμιέρα
κι ας πεθάνω την επόμενη μέρα.