Αυτά που θα πω ακούστε, λοιπόν,
δεν αφορούν το μέλλον ή το παρελθόν.
Είναι μια εικόνα τόσο καθημερινή
σε τούτη τη ζωή μας τη μονότονη.

Είναι μια ιστορία ενός παιδιού
που χάθηκε και βρέθηκε για λίγο αλλού·
σε δρόμους σκοτεινούς, μοναχικούς,
με ανθρώπους τόσο διαφορετικούς,
με ανθρώπους που δεν ξέρουν το καλό τους,
με ανθρώπους που σαπίζουν το μυαλό τους,

με ψυχές χαμένες σε λάθος δρόμο,
σημείο προορισμού έχουν τον άλλο κόσμο.
Τον άκουσα εκεί δυνατά να μιλάει,
για μια δόση να κλαιει, να παρακαλάει.

Δίπλα του άλλοι να σπέρνουν το τρόμο
κι αυτός να βαδίζει σε λάθος δρόμο.

Στο δρόμο αυτό εσύ αν θα μπεις,
βοήθεια από κανένα δε θα βρεις,
βοήθεια από κανένα όταν πονάς,
παρέα όταν θες δε θα `χεις να μιλάς.

Μόνος σου τη νύχτα, μόνος σου τη μέρα
οι παλιοί σου φίλοι θα σε κάνουνε πέρα.
Θα βλέπεις τους δικούς σου συνέχεια να πονάνε,
κι αυτούς που σε μισούν δυνατά να γελάνε.

Θα βλέπεις να χάνονται τα όνειρά σου
κι όλη ζωή να περνάει μπροστά σου.
Θα βλέπεις το φως μπροστά σου να σβήνει,
ελπίδα καμιά δε θα σου `χει μείνει.

Ένα θύμα ακόμα θα `σαι σ’ αυτούς που θέλουν
πεισμένους να μας βλέπουν, να μας τρελαίνουν·
που λάθος μηνύματα επίτηδες στέλνουν,
για να περνάνε εκείνοι αυτά που θέλουν.

Γι’ αυτό βιάσου όσο μπορείς και θα προλάβεις
να χτυπήσεις το κακό και να καταλάβεις,
ότι μόνο σ’ εσένα ανήκει η ζωή σου,
το μυαλό, η καρδιά και η ψυχή σου.

Σε καινούριο δρόμο βάλε τα όνειρά σου,
κι αν απ’ τα παλιά βρεις κάτι ξανά μπροστά σου,
εκεί να δείξεις δύναμη, να προσπαθήσεις·
τώρα ξέρεις καλά, πίσω μη γυρίσεις.