Στον τελευταίο πηγαιμό
λέω να βάλω στο λαιμό
θηλιά ξυράφια.
Σαν έρθω φάτσα στον γκρεμό
να μη προκάμω για να δω
αίμα χωράφια.
Ν’ ανοίξω χέρια ουρανό
και ν’ αγκαλιάσω το χαμό
με τα φτερά μου.
Κι αυτό το λίγο αν θα πετώ,
θα `θελα μόνο να κοιτώ
αριστερά μου.
Καμιά φορά βαριέσαι τόσο να μιλάς,
σου φτάνει μόνο να κοιτάς
και περιμένεις.
Και αν όλα εκείνα που αγαπάς
σ’ έχουν προδώσει, δε μιλάς·
μαζί το σέρνεις.
Σ’ αυτή την άβολη σιωπή
η σκέψη γίνεται καρφί
που σε σταυρώνει.
Και αν κλάψεις, γύρε προς τη γη
με τη ντροπή σου κι αν βραχεί,
δεν σου θυμώνει.
Μ’ αν γίνεις άνεμος ζεστός
και σαν άνθρωπος φτυστός
θα ξεθαρρέψεις.
Στον τελευταίο πηγαιμό
πιάσε το χθες απ’ το λαιμό
για να το ζέψεις.
Ζάχο, Αλέκο και Μιχάλη,
Ελένη, Νικόλα κι Αλέξη,
Στάθη, Περικλή και κυρ Μανώλη,
Στέργιο, Στέλιο και κυρ Νίκο
Όπου και να `στε,
μην κουβαλάτε το χαμό,
και να θυμάστε,
στο τελευταίο πηγαιμό
μπροστά στον ίδιο το γκρεμό
άλλος λίγο, άλλος πολύ,
αν δε σκιαχτείτε όλοι μαζί,
εκεί παρέα θα `στε.
Κι εγώ, θ’ ανοίγω χέρια ουρανό
και στους τρελούς θα τραγουδώ
πως η καρδιά μου
χτυπούσε εκεί στ’ αριστερά μου.