Τράβα το δρόμο σου, παίξε το ρόλο σου
κι αφού ρισκάρεις τα όμορφα φτύσε τον κόρφο σου.
Κράτα το φόβο από τις νύχτες σου τις άυπνες για γούρι,
κρυφοκαμάρωνε που σου `τυχε το κελεπούρι.
Κι αφού έτσι τα μετράς, έτσι θα `ρθούν μπροστά σου
λειψά κι αταίριαστα όλα κοντά σου περαστικά σου.
Αφού νοιάζεσαι πιότερο, ήδη ζεις το χειρότερο,
έχεις βρει της ζωής τον σκοπό ήδη τον απώτερο.
Λίγο μυστήριο του βλάκα το ελιξίριο
κι είναι σαν χαμστεράκι μες στη γυάλα στο εργαστήριο
που καλοτρέφεται, το ξεγελάνε και βολεύεται,
φτιάχνει τον κόσμο μια σταλιά και παύει να ονειρεύεται.
Σκάσε και ζήσε το, μοιάζει με ανεμοπύρωμα
που αν είσαι τυχερός, πεθαίνεις σύντομα.
Αν όχι γάμα τα, ούτε θα μάθεις το γιατί.
Ένας βλάκας λιγότερος, ζήτω η ζωή.

Είχες αντίβαρο πολλούς που σε νοιαζόντουσαν,
παρά τα χάλια σου τα δύσκολα μαζί σου μοιραζόντουσαν.
Κι είχες μισήσει κι εμένα που σου τα `χωνα.
τώρα σε δέσανε οι τύψεις σου γερά πισθάγκωνα.
Κι ούτε τη θηλιά δε φτάνεις μοναχός να περάσεις.
Δυστυχώς για όλους και για σένα θα γεράσεις
κι όσα περάσεις ούτε κουράγιο να τα πεις
κι όσα ξεράσεις, αν προλάβεις ριπές ντροπής.
Γλέντια τρικούβερτα, φωνές δυνατές, μελάτα νιάτα,
κουτοπονηρέματα, ψευτιές, κακά μαντάτα,
δε λέει τίποτα που με το ζόρι εδώ είσαι ακόμα,
κάποιος σου βαλε από τον τάφο σου στη τσέπη χώμα.
Α ρε, και να `ξερες, γιατί, μαλάκα αν ξέρεις,
και το κακό που σου `λαχε τριγύρω μας το φέρεις,
θ’ αλλάξω τίτλο στο έργο αυτό το γαμημένο απ’ την αρχή.
Ένας προδότης λιγότερος, ζήτω η ζωή.

Μα αν όλα αυτά τα κάνεις κατά λάθος
παρασυρμένος απ’ του έρωτα το πάθος,
όταν ξελαμπικάρεις τρέχα και ζήτα τις συγνώμες σου
από τ’ αδέρφια σου που λούστηκαν τις βρωμες σου.
Κι αν σ’ αγαπάνε κι αντέχουν φτύστε τ’ αναποδιασμένα,
ίσως πιστεύετε το «περασμένα ξεχασμένα».
Τότε, ίσως πείτε αγκαλιά με μια φωνή,
ένας μαλάκας λιγότερος, ζήτω η ζωή.