Θυμάμαι μια ωραία εκδρομή
με κείνο το παλιό σαραβαλάκι,
μα πιο πολύ θυμάμαι στην τρελή μας τη διαδρομή
το πώς με κοίταζες, το πώς με κοίταζες.

Νωρίς το μεσημέρι στον Ισθμό,
φραπέ από το ίδιο καλαμάκι.
Σου έλεγα "εκπέμπεις έναν αισθησιασμό"
και χαμογέλαγες, και χαμογέλαγες.

Απόγεμα στο Ναύπλιο αγκαλιά
σε κείνο το παλιό ξενοδοχείο.
Κι ολόκληρη τη νύχτα ένα ποτάμι από φιλιά,
πώς δε μας έπνιξε, πώς δε μας έπνιξε.

Μα τώρα που βρισκόμαστε αλλού
σε άλλους χρόνους κι άλλες καταστάσεις
αυτές οι λεπτομέρειες κάπου στο βάθος του μυαλού
είναι ό,τι έμεινε, ό,τι μας έμεινε.