Δέκα και τέταρτο πρωί των εκλογών
και παραμίλαγε από έρωτα η Ελλάδα
Ξύπνησε μέσα μου το αβέβαιο παρόν
και η λαχτάρα μου για νες καφέ με γάλα
Τα όνειρά μου απλωμένα στα πανό,
στο ρετιρέ έχουν γενέθλια τα λόγια
μα εγώ δεν έχω πού να πώ το σ’ αγαπώ
έχουν κολλήσει τα δικά μου ημερολόγια
στη μοναξιά μου.

Στρίβω το δεύτερο στενό αριστερά
μα οι αφίσσες δε μου λένε καλημέρα
εδώ και `κει κάποια αδέσποτα παιδιά
’Να δώ ρε φίλε τι θα λες από Δευτέρα’.
Το στέκι είναι κέντρο εκλογικό,
τα ψηφοδέλτια ασπρόμαυρα λαχεία
και το τσιγάρο παραγίνεται πικρό
χωρίς καφέ πώς να αλλάξω βρε Μαρία
την κοινωνία.

Πέρασες δίπλα σαν αέρας βιαστικά
μου χαμογέλασες κι εγώ πήρα τα πάνω
Σαράντα πέντε χρόνων έμπειρη ματιά
αυτή την ευκαιρία δε τη χάνω
’Θα θέλατε να πιούμε ένα καφέ;’
ψιθύρισσα η ανάσα μου κομμένη
και `συ μου είπες ’γιατί όχι βέβαια ναι,
άλλωστε πια τώρα δεν είμαστε δυο ξένοι''
Τι άλλο μένει;

Πάνω που δώσαμε το πρώτο μας φιλί
και η Ελλάδα στο κρεβάτι μου γελάει
είπες `αγόρι μου είσαι άπειρος πολύ,
αυτή η σχέση δυστυχώς δε περπατάει'
Το ίδιο βράδυ σε είδα ξαφνικά
στη τηλεόραση να βγάζεις ομιλία
για της φυλής μας τα καινούρια ιδανικά
με νέο πρόγραμμα στην επικοινωνία
Τι ειρωνεία!

Δέκα και τέταρτο Δευτέρα εκλογών,
έχει γυρίσει τη σελίδα της η Ελλάδα
μα εγώ έχω πάλι το αβέβαιο παρόν
και τη λαχτάρα μου για νες καφέ με γάλα.