Όλα γεννήθηκαν εδώ κάπου μπροστά μας με γεια μας.
Άνοιξε δρόμος μακρύς απ’ τη γωνιά μας
και πάει πιο πέρα απ’ τη ματιά μας,
τ’ αυτιά μας· περνάει και κάτω απ’ τη ροδιά μας
και σπάει ένα ρόδι γινωμένο στην υγειά μας,
μα εμείς δεν ήρθαμε ακόμα στα καλά μας
κι εσείς μη βάζετε το πόδι ούτε για λίγο στα νερά μας,
το δρόμο καίει ξοπίσω η φωτιά μας
Να `μαστε πάλι σε μέρη γνώριμα και ώριμα
γεννιέται ένα παιδί απόψε φρόνιμα·
μόνιμα εδώ, κι είναι γραφτό στης φωτιάς το νόμο
να πατάει στον απάτητο δρόμο.
Το πόνο τίμα θα του πω και το θυμό σου,
να σε χαρώ βάλε τον ήλιο ασημένιο οδηγό σου
κι απ’ την αυγή ως τ’ άλλο πρωί το πήγαινέλα
παρ’ το από πίσω, τραγούδα και γέλα.
Μέτρα τα βήματα, μέτρα τα λόγια,
μέτρα πως ψήλωσες σε δέκα χρόνια
μέτρα τα όμορφα που μάζεψα για χάρη σου σωρό
σα το πατέρα σου και σένα να σε χαρώ.

Μετράω δέκα κι άλλα δέκα κι άλλα δέκα στον τόπο της φυγής
ζήτημα θανάτου και ζωής
τα τελευταία, τα πιο γεμάτα και μεστά
όσο περίμενα να `ρθεις το `παιρνα όλο και πιο ζεστά.
μέχρι που μου ριξες ματιά μαχαιριά
το λέει και τ’ όνομα που μου δωσε κάποιος μ’ απλοχεριά
αυτός που σ’ έσπειρε στα καταπατημένα,
δίπλα στα καμένα και στα ξεριζωμένα.
Πέτα κατάρες, πέτα ευχές,
πέτα ό,τι σου `πεσε βαρύ από το χθες
χωρίς σκοινιά κι αλυσίδες που μου είχαν βάλει από μικρό
πυροκάμωτο κράμα γουστάρω να σε χαρώ.

Κάλλιο δέκα και καρτέρι παρά στο παρά πέντε πεφταστέρι
που γρήγορα σβήνει πριν καταφέρει
να κάψει μέχρι ν’ αδειάσουν τα σωθικά του
και να σκορπίσουν στο χώρο καινούρια αστέρια, σπορά του
παιδιά του δικά του απ’ τη φωτιά του βγαλμένα.
Έτσι τα δέκα γίναν ένα και γεννήσαν εσένα
τα χρόνια, τα λόγια, η ζωή, καύση καλή
σε φώναξε ένας σε περίμεναν πολλοί.
Κάψε το φως σου, κάψε το βιος σου,
κάψε τον ουρανό σου, το νονό σου.
Βάλε φωτιά στο σκοτάδι, κάψε ό,τι κρύβεται καιρό.
Κάψε και μένα από κοντά θέλω να σε χαρώ.