Άκου η βουή πως ξυπνάει τα χώματα.
Στάσου πιο `κει απ’ τα τρελά της καμώματα.
Καμιά προσευχή δε ράβει τ’ ανυπάκουα στόματα,
καμιά σου ευχή δε σου ταίριαξε χρώματα.
Είχες δειλιάσει κι η ρίζα το `νοιωσε είχες δειλιάσει.
Άκου η βουή, λες και θέλει να σε δικάσει.
Βγαίνει απ’ τη γη· θέλει τον άνεμο ν’ αγκαλιάσει.
Κυλάει σαν πηγή, όποιον δε σκιάχτηκε να ξεδιψάσει.
Άκου η βουή· αυτή δε σκέφτεται να ξαποστάσει...
θα σε γεράσει, αφού φοβάσαι θα σε γεράσει.
Άκου η βουή, σου ανοίγει δρόμο για όσα σκέφτεσαι,
μα η ντροπή, σού σκάβει λάκκο να σέρνεσαι.
Καινούρια αυγή· όλα όσα έλεγες, κάν’ τα,
αλλιώς η βουή, θα σε σκιάζει για πάντα.
Άκου η βουή....