Τώρα που τ’ όνειρο απέκτησε καρδιά
και στη ψυχή μας απάνω μπουσουλάει,
πάει από μόνο του δίπλα στη φωτιά,
την αγκαλιάζει και παράξενα μιλάει.
Ζητά απ’ τη σκύλα τη ζωή να το βυζάξει,
να το ποτίσει και με ζέστη και με κρύο,
μέχρι όρθιο να σταθεί και να φωνάξει,
επιτέλους, ξεδιαλύνει το τοπίο.