Η Βενετία που χάσαμε

Δυο σταγόνες βροχής
μια απέραντη θάλασσα
ένας βράχος που αντιστέκεται
δυό ποτήρια του κρασιού στο πεζούλι
να παιγνιδίζουν με τον ήλιο που βασιλέυει

Το άρωμα της σιωπής ν’ απλώνεται παντού
με το ξεφάντωμα της πίκρας να σκορπίζει
κι ενα απέραντο χαμόγελο, βουβό
να υφαίνει της απόγνωσης το δίκτυ

Πάνε τρεις μήνες, κι ας ήταν χτες
πάνε τρεις μήνες που άγγιξα τη σκέψη σου
που γεύτικα της νιότης σου την θλίψη
και της καρδιάς τα μαύρα σου σημάδια

Το νιώθω! Σ’ έχασα παντοτινά
κι ας μην το λες
ποτέ ξανά δε θα μιλήσω στη ψυχή σου
δε θα μυρίσω των ματιών σου τη μαγεία
και της καρδιάς σου τους γοργούς
τους κτύπους δε θ’ ακούσω

Σιωπή παντού...
Μια σιωπή που σε τρυπά ανοίγοντας τα στήθια
που σε καρφώνει ίσια στης καρδιάς το κέντρο
και διαφεντεύει νου, ψυχή και λογική

Δε μου `πες πότε θα σε ξαναβρώ
που να σε ψάξω σαν μου θολώσει το μιαλό
κι όταν η πίκρα ξεχυλίζει από τα μάτια
και γίνεται δάκρυ, και γίνεται κλάμα

Φοβάμαι να κλείσω τα μάτια
τρέμω στη σκέψη πως σ’ έχασα παντοτινά
κλαίω που χάθηκες προτού να σ’ ανταμώσω
προτού δυο λέξεις να σου πω, απ’ την ψυχή μου

Κι αν έφυγες, κι αν χάθηκες
εγώ μεσ’ την καρδιά σ’ έχω κλεισμένη
και φυλαγμένη στης ψυχής τα βάθη
και του μιαλού την ακριβότερη γωνιά

Παντοτινά θα σ’ εχω φυλαγμένη
όπου κι αν είσαι, όπου κι αν πας,
αγαπημένη...