Πνοή του ανέμου έσπειρε τ’ αστέρια
και συ, ουρανέ μου, έπεσες χορεύοντας στην αμμουδιά
κι ήρθε το κύμα να σε ξεδιψάσει
κι έγινε αγάπη κι έσμιξεν η πλάση.

Τώρα τις νύχτες είμαι δικιά σου τα μυστικά σου μαθαίνω.

Παιδί του απείρου γέννησε η νύχτα
τον έρωτά μας σ’ ασημένια δίχτυα
κι όταν βραδιάζει σμίγουμε στην άμμο,
όνειρο μοιάζει την αυγή που χάνω.

Τώρα τις νύχτες είμαι δικιά σου τα μυστικά σου μαθαίνω.
Τώρα τις νύχτες είμαι δικιά σου κι όταν χαράζει πεθαίνω.