Είδες ποτέ τα πουλιά να πετάνε
την ώρα που τα σύννεφα σβήνουνε
στις ασπρόμαυρες εικόνες σου
τα χρώματα γυρίζουνε ξανά

Θέλω τόσο κι εγώ να γυρίσω
πέρασε ο θυμός δε στάθηκε
άνοιξε ο άνεμος την πόρτα
τον πήρε και χάθηκε…

Είδες ποτέ μετά από τη βροχή
πώς γράφουν κύκλους πάνω από την πόλη τα πουλιά
τον ουρανό γυρνάν απ’ άκρη σ’ άκρη
ξυπνάω και γύρω είναι γιορτή
ρωτάω τον εαυτό μου εκεί
πώς κλείστηκε και πίστεψε
πως άλλη ελπίδα δεν υπάρχει…

Πόσα στο μυαλό μου γυρνάνε
πόσα την καρδιά μου πνίγουνε
σαν καράβια που με πάνε
στα βαθιά και μ’ αφήνουνε

Μα ίσως κάπου ο κόσμος ν’ αλλάζει
όπως έγραφε το αστέρι σου
είδα τη λάμψη του να χορεύει
μωρό μου μες στο χέρι σου…