Τα μάτια σου ονειρεύτικα, καράβια
να μ’ αρμενίζουνε σε μέρη μαγικά
σε μέρη μακρινά και μέρη άδεια
σ’ ακρογιαλιές, κι απάνεμα νησιά εξωτικά.

Μεσ’ τη ματιά σου σαν αγέρας, ταξιδεύω
φεύγω για πάντα απ’ της γης τα κρύα μέρη
μέχρι τα πέρατα του νου, θα σε γυρεύω
αερικό της λησμονιάς και μαγικό μου αστέρι.

Δυο κρύσταλλα που λάμπουν στα σκοτάδια
και στη καρδιά μου φτερουγίζουν σαν πουλιά
είναι τα μάτια σου, πολύτιμα πετράδια
σαν δύο σπουργίτια που τους κάψαν τη φωλιά

Η σκέψη σου καρφώνει το μυαλό μου
και τη καρδιά μου μαχαιρώνει, κάθε βράδυ
δεν είν’ η κόλαση, δεν είν’ το ριζικό μου
είναι τα μάτια σου, του πόνου μου το χάδι.

Μένω μονάχος με την σκέψη θολωμένη
να σε γυρεύω στης ανάμνησης τον πόνο
κι έτσι νωθρός με τη ματιά μου λαβωμένη
του λυπημένου τραγουδιού ν’ ακούω τον τόνο

Δε θάχω ανάγκη πια τραγούδια να σου γράφω
δε θα γυρεύω των ματιών σου την αλήθεια
θέλω στη σκέψη σου, να μπώ, θέλω να μάθω
τούτο τον πόνο πως θα βγάλω από τα στήθια...

Στ’ αλήθεια, περισσότερο δεν έχω αγαπήσει
δεν έχω μάτια λαχταρίσει πιο πολύ
δεν έχω νιώσει πιο παράξενο μεθύσι
κι’ ας έχω μόνη ανάμνηση το πρώτο σου φιλί.

Η ιστορία μου εδώ δε θα τελειώσει
ούτε τα φύλλα στο βιβλίο δε θα κλείσουν
πως να γιατρέψω μια καρδιά που πάει να λειώσει
και τα σημάδια στη ψυχή μου, πως να σβήσουν

Θαν’ το ταξίδι σκοτεινό, χωρίς πυξίδα
μεσ’ από μύριες συμπληγάδες θα περάσω
μα πλούσιος και πιο σοφός, θα είμαι μ’ όσα είδα
σαν στου Καβάφη την Ιθάκη πια θα φτάσω.