Νύχτα απ’ τη Θήβα ξεκίνησα
Κάστρα και πύλες προσκύνησα
Ξημέρωνε
Κι αρχίνησα

Στ’ άρμα του χρόνου του γόνιμου
Πέρα απ’ τη μοίρα και μόνη μου
Μού `διωχνε ο κάμπος τη σκόνη μου
Στα σύνορα του ανώνυμου

Μοίρα του ανθρώπου εναγώνια
Θήβα Αλβανία Ομόνοια
Πανάρχαια
Κι αιώνια

Ποια πατρίδα σε διώχνει
Και ποια σε χρειάζεται
Ποια σε νοιάζεται γη
Ποια εικόνα
Στα στήθια του κόσμου τραντάζεται
Σαν ανάσταση ζωντος Θεού
Που αργεί