Το μυστήριο τρένο που είμαστε
ζητάει επιβάτες
ζητάει τρέλα, φωτιά, χωρισμό
γλυκιές αυταπάτες.

Το μυστήριο τρένο που είμαστε
πεινάει για πόνο
πεινάει για δάκρυα, ψέματα, φως
απέραντο χρόνο.

Το μυστήριο τρένο που είμαστε οι δυο μας
στο σκοτάδι σφυρίζει, μας πάει στο χαμό μας,
με το φρένο σπασμένο τις ράγες κλωτσάει
στης αγάπης το τούνελ βαθιά μας ρουφάει

Με το μαύρο καπνό του υψώνεται
να καίει το φεγγάρι
να καίει τ’ άστρα, το φόβο το σώμα μας
το τραίνο σαλπάρει.

Το μυστήριο τρένο που πήραμε
μονάχο πηγαίνει
μονάχοι κι εμείς με χέρια σφιχτά
που η μοίρα τα δένει.