Ίσως ο πόνος της ακτής
να ναι ο πόνος της ψυχής
φυλακισμένη όπως ζει μέσα στο σώμα

Κι ίσως τ’ αθάνατο νερό
που ακόμα θα `θελα να πιω
να ναι η ανάσα που παντρεύεται το χώμα

Θα σου μιλήσω για όλα αυτά
σαν έρθει η ώρα
πως ψάχνω αλήθειες δηλαδή
κι όλο χάνομαι γιατί
περιπλανιέμαι μοναχή σ’ αυτή τη χώρα

Κι αν πολιτεία αναρχική
νομίζεις ξέρεις τι θα πει
τι με κοιτάς μ’ αυτό το βλέμμα το θλιμμένο

Εγώ την ψάχνω από παιδί
το ραντεβού μας είν’ εκεί
κι αν φτάσω πρώτη ξέρεις θα σε περιμένω