Κρεμασμένα πόδια στο κενό
κι από κάτω η θάλασσα
κι από πάνω κομμάτια ουρανό
μια σου λέξη παράλλαζα
Και την έλεγα δυνατά, δυνατά
και την άκουγα πίσω
δυνατά, σταθερά
το δειλό μου εαυτό να φοβίσω

Κρεμασμένα πόδια στην πλαγιά
κι από κάτω άβυσσος
και πιο πέρα η άσπρη αμμουδιά
κι ένας μπλε παράδεισος
Και σου φώναζα δυνατά, δυνατά
βόηθα με να πετάξω
δυνατά, ουρανέ
το φρικτό χωρισμό να διαγράψω

Τα πουλιά όταν τρώνε τη σφαίρα κομματιάζονται
στην καρδιά, στο μυαλό, στον αέρα
και χιλιόμετρα πέρα σωριάζονται
Μα η ψυχή αμμουδιά πάει να βρει, σπάει το μήνα της
μοναχή η ψυχή να πετάει, πλάι στο κύμα της
Σ’ αγαπάω κι απόψε.