Μέσα στη νύχτα προχωρώ σαν κλέφτης ο καημένος,
γυρεύοντας να βρω παρηγοριά,
απ’ τα πολλά που μου `χεις πάλι, φως μου, καμωμένα,
μου πλήγωσες τη δόλια μου καρδιά.

Δεν μπορώ να καταλάβω τα δικά σου μυστικά
κι ώσπου να τα καταλάβω μ’ έφαγαν τα γιατρικά.

Θα φύγω μακριά πολύ, θα ψάχνεις δε θα με ‘βρεις,
θα φύγω μακριά στη ξενητειά,
θα βρίσκεσαι στο νου μου πάντα, φως μου, κάθε μέρα,
εγώ θα ζω στη μαύρη ξενητειά.

Δεν μπορώ να καταλάβω τα δικά σου μυστικά
κι ώσπου να τα καταλάβω μ’ έφαγαν τα γιατρικά.

Της μοίρας ήτανε γραφτό εσένα ν’ αγαπήσω
κι επόνεσα για σε πολύ σκληρά,
μα τόσα που μου έχεις τώρα, φως μου, καμωμένα,
με κάνανε να μη σε θέλω πια,

Δεν μπορώ να καταλάβω τα δικά σου μυστικά
κι ώσπου να τα καταλάβω μ’ έφαγαν τα γιατρικά.