Παρχαρόπουλο έμνεν
έμπριν μέρα σ’ όρομα μ’
σα τσαΐρια σο όρμια
λάσκιζα τα πρόατα μ’ .

Το γαβάλι μ’ τραγώδνε
και έλεεν τα όνεμα σ’
ν’ αφουκρούσαι και λαρώντς
ψυ μ’ το καρδοπόνεμα σ’ .

Έρθες και ασό κεπί σ’
έγκες άνθια πλουμιστά
ερούξες σην εγκάλια μ’
είπες με τα μυστικά σ’ .

Εκόνεψες να με
ένα φίλεμαν γλυκύν
εγνέφνσα αρ’ με το μελ'
ασα σείλια σ’ ντο ιλίζ'.