Πώς, πώς άλλαξε η ζωή!
Πώς, πώς άλλαξες κι εσύ!
Σαν φωτιά έσβησε το χτες,
κι είναι αργά, ό,τι και να λες.

Φταις και έχεις ανοχές,
φταις και όμως δεν το λες.
Είσαι `συ που έφυγες στο χτες,
κι είσαι εδώ σήμερα και κλαις.

Δες, την αλήθεια δες.
Δες, δε γυρνά το χτες.
Πώς, πώς άλλαξε η ζωή!
Πώς, πώς άλλαξες κι εσύ!

Μη, μη, τώρα, μη μιλάς!
Μη, μη, τις σκιές ξυπνάς!
Δε γυρνάς πίσω τις στιγμές,
σαν φωνές γίναν’ μακρινές.

Πώς, πώς ήρθε μια στιγμή
και να, που γύρισες εσύ.
Ζω, χωρίς εσένα ζω,
μια σκιά όμως αγαπώ.