Με χάπια ηρεμιστικά
και με κομμάτια την καρδιά
παρέα με τον πόνο
με όνειρα απατηλά
με αλκοόλ και μοναξιά
σαν το κεράκι λιώνω
Σ’αυτή την κόλαση που ζω
και με το βλέμμα στο κενό
σταμάτησα το χρόνο
στο άρρωστό μου το μυαλό
πού είσαι εσύ πού είμαι εγώ
αυτό σου λέω μόνο

Να ζήσω άλλο δεν μπορώ
είμαι ένα βήμα απ’το γκρεμό
και φταίς εσύ γι’αυτό
Φταίς που δεν κατάλαβες ποτέ σου
μέρα νύχτα για σένα τι περνάω
Φταίς που σαν αλήτισσα στους δρόμους
κάθε ώρα μεθυσμένη τριγυρνάω
Φταίς που είμαι μόνη σαν χαμένη
και χτυπιέμαι και σε βρίζω και ξεσπάω
Φταίς που σαν ξερόκλαδο στους πέντε τους ανέμους
κοίταξέ με πώς σκορπάω
Φταίς που έτσι άπονα κι αχάριστα μου φέρθηκες
σε σένανε μιλάω
Φταίς που πήγαν πες μου τόσοι όρκοι τόσα λόγια
κι υποσχέσεις σε ρωτάω
Φταις μα σκότωσέ με πιο καλά σαν τελευταία χάρη
τώρα στο ζητάω
Φταίς που δεν κατάλαβες ποτέ ποτέ ποτέ
πως σ’αγαπάω

Ο κόσμος όλος ερημιά
μέσα στην άδεια μου καρδιά
σβήνω και τελειώνω
και σφίγγει γύρω μου η θηλιά
μια χαραμάδα πουθενά για λίγο οξυγόνο
Τα δάκρυά μου δεν κρατώ
τα πράγματά σου είναι εδώ
εσύ δεν είσαι μόνο
κι απ’το καλώδιο το γυμνό
που μου τυλίγει το λαιμό
απόψε δε γλιτώνω