Στο Καστριτσιάνικο ποτάμι
όποιος μεσάνυχτα λουστεί
από του έρωτα την πλάνη
έχει για πάντα γιατρευτεί.

Όμως στου ποταμού τις δίνες
και στα ασημένια τα νερά
κοιμούνται χρόνια οι σειρήνες
κι αλίμονο όποιος τις ξυπνά.

Στο μαγεμένο τους τραγούδι
και στης Λιγείας τη φωνή
σπάνε κατάρτια κι αλυσίδες
λιώνει στο χέρι το κερί.