Πώς τ’ αποφάσισες και μόνο μ’ άφησες
και σφυρίζω την αγάπη μου στους δρόμους
Λες πως πικραίνεσαι κι όμως δε φαίνεσαι
για να μου πάρεις τον καημό που `χω στους ώμους

Ας είναι, ας είναι, ας είναι
πολλά, μα πολλά σου ζητώ
Μ’ εκείνον π’ αγάπησες μείνε
κι ας γίνω ανάμνηση εγώ

Έρχονται Σάββατα γκρίζα κι αδιάβατα
και σου φωνάζω, μα η φωνή μου δε σε φτάνει
Νύχτες μονότονες που αν με σκότωνες
ίσως λιγότερο κακό να μου `χες κάνει