Ένα σινιάλο ένα βλέμα ένα χάδι
μιά φυσαρμόνικα που κλαίει στο σκοτάδι
σα ναυαγός ένα σινιάλο περιμένω
τα χρόνια φεύγουν μα εγώ στα ίδια μένω.

Όταν φυσάει έξω γίνομαι ένα φύλλο
και μια σταγόνα της βροχής που ψάχνει για ήλιο
οι αναμνήσεις ταξιδεύουν στη καρδιά μου
κι ότι αγαπάω έρχεται στα όνειρά μου.

Ένα σινιάλο μου φτάνει του φτάνω
ένα σινιάλο μου είναι αρκετό
ένα σινιάλο και τίποτε άλλο
δεν αλλάζω δρόμο κι αριθμό.

Σ’ αναζητώ στα νέα έργα του χειμώνα
στα καλοκαίρια με τη λήξη του αγώνα
σε κάτι αζήτητα βιβλία σκονισμένα
και στα τραγούδια που γραφτήκανε για σένα.

Με ένα καφέ και μια φωτιά δεν ξημερώνει
σα παραμύθι που ποτέ του δε τελειώνει
παίζω τον ίδιο αριθμό κι ας μή μου βγαίνει
κι αν είμαι λάθος το σωστό δε μου πηγαίνει.