Θα πω για μια κοπέλα
που μένει εδώ κοντά.
Είν’ η μικρή μας Στέλλα
δουλεύει σ’ ένα μπαρ.

Όταν σχολάει το βράδυ
πηγαίνει βιαστική
να βρει μες στο σκοτάδι
κάποιο καλό παιδί.

Εκείνος είναι αρτίστας
σε πίστα λαϊκή.
Είν’ ακορντεονίστας
και παίζει μουσική.

Τρυφερή μουσική
δυνατή μουσική
μα εκείνη ποτέ δε χορεύει.
Της αρκεί που `ναι `κει
για ν’ ακούει μουσική
κι ένα βλέμμα δικό του να κλέβει.

Σε μια μόνο στιγμή
τρέμουν χίλιοι σφυγμοί
και τον ίσκιο του ακόμα ζηλεύει.
Και φοβάται πολύ
μήπως έρθει η στιγμή
που θα χάσει αυτόν που λατρεύει.

Εκείνη είναι στην πίστα
και στέκει μοναχή.
Του ακορντεονίστα
του βάλαν το χακί.

Όταν τελειώσει η μάχη
θα ρθει και θα τη βρει.
Λίγο κουράγιο να `χει
κι αυτό θα ξεχαστεί.

Τι όμορφα που θα `ναι
σαν θα ρθει η μέρα αυτή.
Στην εκκλησιά θα πάνε
θ’ ανάψουνε κερί.

Και θ’ ακούν μουσική
τρυφερή μουσική
αγκαλιά θα χορεύουν στην πίστα.
Και θα πίνουν κρασί
και σαμπάνια χρυσή
στην υγειά του ακορντεονίστα.

Σε μια μόνο στιγμή
τρέμουν χίλιοι σφυγμοί
και τον ίσκιο του ακόμα ζηλεύει.
Και φοβάται πολύ
μήπως έρθει η στιγμή
που θα χάσει αυτόν που λατρεύει.

Μα τώρα είναι στον δρόμο
και στέκεται βουβή.
Τον πιο μεγάλο πόνο
τον γνώρισε κι αυτή.

Και δεν την νοιάζει διόλου
ο κόσμος τι θα πει.
Δε σκέφτεται καθόλου
βουλιάζει στο κρασί.

Τα βλέφαρα σου κλείσ’ τα
φύγε κι εσύ για κει.
Ν’ ακούσεις τον αρτίστα
να παίζει μουσική.

Δυνατή μουσική
τρυφερή μουσική
δεν υπάρχει κανείς
δεν μπορείς ν ακουστείς!

Δεν μπορώ να σε βρω
ούτε κει, ούτε δω
έχω μείνει μονάχη κι αλλάζω.
Δεν μπορεί ν’ ακουστεί
η παλιά μουσική
δεν αρκεί, δεν αρκεί να φωνάζω.

Δεν μπορώ!!!
Δεν μπορώ, σταματήστε!