Πέπλα κόκκινα μαλλιά
του κόσμου ανοίγουν τη θηλιά.
Οι ψευδαισθήσεις μου σκορπούν
σαν γέρνουν να προσευχηθούν
στο γυμνό της το κορμί.

Θεοί και μύστες, του κόσμου θύτες
θα σβήσουν όλοι μια στιγμή.
Τσιγγάνοι, αγύρτες, της γης ξενύχτες,
θα δουν την άνοιξη μια αυγή.

Φωτιά στου κοριτσιού το βλέμμα
τρελό στήνει χορό για μένα.
Επτά τα μυστικά της πέπλα,
καρδιά τις αντοχές σου μέτρα.

Στης σαγήνης το χορό
το μέλλον γίνεται παλιό,
τα ζάρια πέφτουν και κυλούν,
τα τείχη ξύλινα καλούν
κι όλα γίνονται ξανά.

Οι Δυσδαιμόνες, μες τους αιώνες
του φόνου ψάχνουν την πηγή.
Κι οι μάνες μόνες στους ελαιώνες
λατρεύουν πάλι την πληγή.

Φωτιά στου κοριτσιού το βλέμμα
τρελό στήνει χορό για μένα.
Επτά τα μυστικά της πέπλα,
καρδιά τις αντοχές σου μέτρα.