Είμαι μια κραυγή
μες στην ερημιά.
Μια βαθιά πληγή
δίχως γιατρειά.

Με τη φωτιά για ρούχο
απ’ τον καημό που σου `χω
τις νύχτες τριγυρίζω
το νου μου δεν ορίζω.
Δεν έχω ένα φίλο
για να σου παραγγείλω
πως μακριά σου
δε θέλω να ζω.

Μονάχα αν γυρίσεις
μπορείς να μου χαρίσεις
κουράγιο να μη σβήσω
κι αγάπη για να ζήσω.
Μ’ αν δε γυρίσεις πάλι
να δεις που θα με βγάλει
αυτό το μαύρο
μαρτύριο που ζω.