Σαν θεατρίνος που μιλάει με ξένα λόγια,
μ’ είχες θαμπώσει και μου πήρες την καρδιά.
Δεν εσεβάστηκες ορφάνια ούτε φτώχεια
κι έπαιξες όλη τη ζωή μου μια ζαριά.

Πέταξες τη μάσκα σου απ’ το πρόσωπό σου
κι έδειξες ποιος είσαι, δυστυχώς.
Δεν ζητάω λύπηση στον ανθρωπισμό σου,
φύγε κι ας σε κρίνει ο Θεός.

Κατηγορούμενος μπρος στη συνείδησή σου
αργά ή γρήγορα μια μέρα θα βρεθείς,
μα δε θα κλάψει ούτ’ ένας άνθρωπος μαζί σου
γιατί εσύ την ανθρωπιά δεν τη μπορείς.