Καθότανε σε κείνο το τραπέζι
Ερχότανε στις δώδεκα παρά
κι έβλεπα μες στα μάτια του να παίζει
σα σύννεφο η πιο πικρή χαρά.
Μου ‘στελνε κάθε νύχτα ένα λουλούδι
και μου ‘γραφε μια λέξη: ευχαριστώ.
Κι ύστερα απ’ το τρίτο μου τραγούδι
έφευγε με χαμόγελο σβηστό.

Καθότανε σε κείνο το τραπέζι
δεν ζήτησε ποτέ του να με δει.
Και μια βραδιά που νόμισα πως παίζει
μου πέταξε στην πίστα ένα κλειδί.
Το μάζεψα κι ανοίγω την καρδιά μου
κι ανοίγοντας, Θεέ μου, τι να δω:
τα μάτια του βουλιάζαν στα δικά μου
και του `λεγα «για σένα τραγουδώ».

Καθότανε σε κείνο το τραπέζι
Αφήστε με να τον αναπολώ.
Να πίνει και στα μάτια του να παίζει
το άστρο με τον πράσινο γιαλό.
Αφήστε να του λέω «σ’ αγαπάω»
Κι ας μη συναντηθήκαμε ποτές.
Να πίνω τον καημό και να μεθάω
και να του λέω «εσύ για όλα φταις».

Δεν έμαθα ποιο είναι τ’ όνομά του
Ποτέ του δε μου είπε «σ’ αγαπώ»
Μου άφησε φωτιά στο πέρασμά του
Και ζω από τότε πια χωρίς σκοπό.