Ειν’ ο αέρας που χαϊδεύει μες στον κάμπο μιαν ελιά
και ο ήλιος που ανατέλλει και ξανθαίνει τα σπαρτά.
Ειν’ η θάλασσα που τρώει κάθε βράχου τις αιχμές
και οι μυρμηγκιές ανθρώπων που τραβούν για τις δουλειές.

Κάτι ώρες σαν και τόυτη, τόσο εύκολα ξεχνώ.
Σαν παιδάκι πού `χει κλάψει, πάιρνω δώρα και γελώ.
Σαν πολύτιμο πετράδι με δουλεύει η ζωή
για ν’ αξίζω κάθε χάρη, μη δακρύσω πια στη Γη.

Ειν’ το χώμα που γεννάει και μετά χαμογελά
σαν τη μάνα που χαϊδεύει του παιδιού της τα μαλλιά.
Είναι το ουράνιο τόξο έπειτα από τη βροχή
που με κάνει και ξεχνάω τι περνώ κάθε στιγμή.