Πάει καιρός που λείπεις
κι όλα είναι χαμένα
φυγαν τα καραβιά,
φυγαν και τα τρένα
μα θα ρθεις πάλι κάποιο πρωινό
με ένα φως από τα περασμένα.

Το χαμόγελο σου
πάλι θ’ αντικρίσω
και το βάδισμα που
θα σε φέρει πίσω
και ο ήλιος θα είναι ακόμα ποιο ζεστός
και τα χρώματα ποιο ωραία στη θωριά σου.

Κι όπως θα κυλάνε
οι τροχοί στο δρόμο
στο καθρέφτισμα του
δυο ματάκια μόνο
θα μου δείξουν πλάι στη θάλασσα να βγω
και να νιώσω από την αρχή το άγγιγμα σου.

Θέλω να σαι στην παλιά εθνική
με ένα φόρεμα λευκό
ν’ ανεμίζει στη στροφή για να σε δω
καλοκαίρι να φανεί.