Με την πανσέληνο στα μάτια ταξιδεύω
με τρένο βραδινό για το Λιτόχωρο,
γράμματα κι όνειρα κρυμμένα ανιχνεύω
στο σπίτι του μυαλού μου το στενόχωρο.

Εσύ φαντάρος σε μιαν έξοδο και πάλι
στον Όλυμπο να ψάχνεις τους Θεούς
κι εγώ να γίνομαι κρυφό σου προσκεφάλι
τις νύχτες που τη σκέψη μου ακούς.

Τα χρόνια φύγανε μα κάτι με γυρίζει
σ’ εκείνες τις στιγμές που δεν πεθάνανε
είν’ η αγάπη που ακόμα με αγγίζει
κι οι βάρδιες μοναξιάς που με τρελάνανε.